Adı Sen

seni sevmek düşlerimden hiç uyanmamaktı aslında
hayalini kurduğum mutluluğun mavisiydi penceresi
bir gün olsun vazgeçmedim suyun amansız ömründen
gün olsun darılmadım geceye, sarılmadım dertlerime
sevgi özlemekti, ay dedeye anlattım her şeyi
sorgusuzdu, sualsizdi, cevapsızdı uzaklığının adı
bir yokluğun, bir de yalnızlığımdı konuşan
minik minik dokunan sesleriyle yazdım kaderimi
uzaklığını okşayan dudaklarımla öptüm yüreğini
kışa dönmeyen bir yazın rengiydi seni sevmek
hiç gidememekti gözlerinin kahvesinden
yudumlamaktı bir sabah güneşini sıcak sıcak
beklemekti penceremde pembe ayak seslerini
özlemekti, hasretti, adı sevmekti hepsi

seni sevmek dönüşü olmayan bir yoldu aslında
şehrini kurduğum kalbinin sokaklarıydı umudum
an olsun ki inan yıkılmadı bu kentin binaları
gün olsun ki toprağa bir damla yağmur düşmesin
öyle bereketliydi ki içim, ne eksem adı sendin
dallarında sen açar, yaprağında gözlerim
bir ayna misali bakar bakar geçerdim içinden
ben tutamadığım ellerini bile bırakmayacak kadar
çok sevdim, özledim, çok bekledim, beklerimde
bir cuma selası kulağımdan düşene kadar
dünümde, bugünümde, ölümümde bir sen varsın
gidersen eğer bir gün, ellerine bak
seni sevmekten öte bir yerde ölüm bile olsan
bileceksin yüreğimi, hadi hisset ellerimi
ey ruhunu öptüğüm ay gözlü yarim
ölüp ölüpte dönmeyeni namertten say!

bir nefes bir soluk, oluk oluk sevmekti adın
huyumdanmıdır ki bilmem, masamda hep resmin var
suyundanmıdır nedir içtikçe seni anıyorum
var soyunda bir şeyler ki asaletini hissediyorum
her gece koynumda sen, kollarımda hayallerim
bıkıp usanmadan seni düşlüyorum
koca bir ömrün doğduğu bir şehir kurmuşum
bıkılır mı canım hayatın nefes aldığı yerden
seni sevmek kendimden bile vazgeçmekmiş meğer
unutup benliğimi sarılmakmış umutlarıma
bir dünya gölgesinde görebilmekmiş gözlerini
herhangi bir dilde susarak veya konuşmadan
bırakabilmekmiş aşkı yakıştığı en güzel yere
adı sendi hepsi, adı maviydi, adı kahveydi
kahırdı, yangındı, unutuldu şimdi
bir yudum suda sırılsıklam buldum kendimi.